روزنوشت٢١

دارم آروم آروم می گردم ببینم واقعا به چه زمینه ای از فیزیک علاقه دارم و در این راستا توو کارگاه مقدماتی نجوم که انجمن علمی برگزار کرده, ثبت نام کردم و امروز دو جلسه ی اول برگزار شد که بسیار جالب بود! طول کلاس چهار ساعت(دو جلسه ی دو ساعته) بود و وقتی آخرای کلاس یکی از پسرا از جمع پرسید که کی خسته نشده؟؟ من تعجب کردم که مگه این حرفا خسته کننده س؟!

مطالبی که توو این کلاس گفته میشه، ساده ترین مفاهیم نجومیه و چون مخاطبش فقط هم بچه های فیزیک نیستن, اصلا سراغ معادلات ریاضی نمیره. 

امروز استاد درمورد منظومه ی شمسی و ویژگی سیارات و خورشید و اینکه چطور بوجود اومدن و چه زندگی پر تلاطمی رو پشت سر گذاشتن که به اینجا برسن و اینکه در نهایت چطور نابود میشن/میشیم صحبت کرد. و من آخرش دلم گرفت.

بعضی از نکاتی هم که می گفت خیلی منو به هیجان آورد: مثلا اینکه زمین اوایل پیدایشش اصلا آب نداشته و مثل اینکه یه سنگ بزرگی که توو ساختارش یخ داشته, با زمین برخورد می کنه و به خاطر گرمای زیادی که از این برخورد آزاد میشه, یخ ها تبخیر میشن و آب وارد جو زمین میشه. بعد که زمین داشته دوره ی سرد شدنش رو می گذرونده, بخار ها تبدیل به بارون میشن و میبارن. و تو یه بازه ی زمانی, میلیونها سال داشته ممتد بارون می اومده!! (بعد من حس کردم که چقدر رویایی!)

یا مثلا وقتی داشت درمورد زهره صحبت می کرد, گفت که زهره هم بسیار بارونیه و تازه برف هم داره!

منتها یه مساله ی کوچیکی که مطرحه اینه که بجای آب, سولفوریک اسید می باره و برفش هم از فلزه!

یا مثلا اگه ماه وجود نداشت, محور چرخش زمین به دور خودش, مدام تغییر میکرد و هیچوقت فصل ها به این شکل بوجود نمی اومد؛ جزر و مدی وجود نداشت و اصلا معلوم نبود که زمین جای خوبی برای زندگی میشد یا نه.

و من وقتی داشتم به ویژگی های عجیب غریب سیارات فکر می کردم؛ به نظرم اومد که زمین چقدر متفاوت و با وسواس طراحی شده و چه سرنوشت پرحادثه ای رو گذرونده که "حیات" بوجود بیاد.

یعنی همینجوری مفتی مفتی ما الان زنده نیستیم. من که به خدا اعتقاد دارم, اونو به هنر و ذکاوتش نسبت میدم و کسایی هم که باور ندارن؛ فرض می کنن که تصادفا همه ی این هماهنگی ها رخ داده. (که با توجه به اینکه براشون خدایی تعریف نشده, چندان بی راه هم نمیگن.)

 

تصویر ذهن من...