نامه پنجاه و پنجم

بابالنگ دراز عزیزم سلام,

 

الان تازه از پیش دکتر برگشتم؛ کلی درمورد انتخاب واحد صحبت کردیم.

 

از امروز بگم؟

خب, من امروز صبح که واسه نماز بیدار شدم, دیدم الف بهم پیام داده که we have to" talk, اگه واسه نماز صبح پاشدی بهم پیغام بده."

راستش نگران شدم ازین حرفش؛ فکر کردم که حتما اتفاق خاصی افتاده که سریع باید حرف بزنیم.

گفتم سلام و چی شده و اینا. اونم گفت که چیزی نشده, دوست داشتم درمورد کارای خودم و انتخاب واحد تو حرف بزنیم. 

تا گفت انتخاب واحد فهمیدم جریان از چه قراره. بعد فکر کردم که این بچه چقد بامرامه ؛ با اینکه وسط هفته خیلی سرش شلوغه, ولی تا فهمید حالم خوب نبود و دوست داشتم باهاش حرف بزنم, سریع بهم پیام داد.

منم کلی ازش تشکر کردم و گفتم که خیلی آقایی.

 

امروز اول رفتم دانشگاه خودمون و از آموزش درمورد شرایط مهمان شدن سوال کردم. اونم یکم توضیح داد و گفت که باید بری اون دانشگاه و ببینی چه درسایی رو ارائه میدن و بعدشم نامه شو بنویسی و من بقیه کارهاشو انجام میدم برات.

تا اومدم راه بیوفتم سمت شهید بهشتی[هنوز برنامه رو توو سایت نذاشتن.], یکی از هم کلاسیامو دیدم که اون هم میخواست بهشتی مهمان بشه. و خوشبختانه لیست درس های ارائه شده ی این ترم رو داشت! یعنی دیگه لازم نبود این همه راه رو برم که ببینم چه درسایی ارائه میشه!

درس ها رو چک کردم و دیدم یکی از درساش با زمان های من مطابقه. منتها هنوز مطمئن نیستم که همون درس رو بردارم. تصمیم دارم درس های ارائه شده چند تا دانشگاه دیگه هم چک کنم ببینم کدوم بهتره.

کلی هم با اون همکلاسیم صحبت کردم و یه جمله ای بهم گفت که رفت توو مغزم: گفت فاطمه من دانشگاه های دیگه هم مهمان شدم و تازه اونموقع فهمیدم که جو دانشگاه چقد مهمه؛ چقدر مهمه که بچه ها با درس جدی برخورد کنن؛ اینجا انگار هدفشون بیشتر تربیت مادر های آینده ست تا آدم های علمی!

راستش جمله ی آخرش خیلی برام دردناک بود و بعدش حس کردم که اتفاقا چقدر خوبه که فرصت مهمان شدن برام پیش اومده. 

حداقل فایده ش هم اینه که ازین جو خاله زنک و بچگونه الزهرا یکم فاصله میگیرم.

بقیه مزایاش بماند.

 

امروز خیلی روز خوبی بود که یه تغییر نگرش مثبتی برام اتفاق افتاد. 

دوست داشتم حتما شما رو در جریان بذارم. 

دوستدار شما, دخترتون

 

 

تصویر ذهن من...