خانه ی برناردا آلبا

به پیشنهاد محدثه نمایشنامه ی "خانه ی برناردا آلبا" رو خوندم و در حین داستان مدام از خودم می پرسیدم که دخترای برناردا چطور با مادرشون رابطه ی مسالمت آمیزی دارن و این شرایط خفقان رو تحمل می کنن؟!

یکم فکر کردم و جواب سوالم رو پیدا کردم: همون طور که من این شرایط رو تحمل می کنم.

اینجا خونه ی برناردا آلباست که تعصب و خشک مغزی و عقده از در و دیوارش میره بالا.

نه تنها این خونه, این محله, این شهر و این جامعه.

همه باهات دشمنن. دشمنایی که لبخند رو لب هاشونه. از پدر و مادرت بگیر تا فامیل و دوست و مردم توو خیابون.

دشمنی شون از همین جا شروع میشه که به کوچکترین تغییری که می کنی واکنش نشون میدن. خودشون ثابتن و نمی خوان بقیه هم تغییر کنن.

 بعد نصیحت ها و خیرخواهی ها شروع میشه و من بالا میارم...

هر چی فکر می کنم ضرورت رفتن بیشتر برام روشن میشه؛ و در عین حال هم نمی خوام برای خودم هدف سازی و خیال پروری کنم که اگه فردا اون آینده ی موهوم به عمل نرسید, سرخورده بشم.

وضعیت بدیه. 

 

 

تصویر ذهن من...