به خود عزیزت ایمان بیار!

یکی از عالی ترین راه های "رشد روحی" اینه که وقتی همه باهات مخالفت می کنن کار درست رو انجام بدی و کوتاه نیای.

سختی کار هم همین مقاومته ست, وقتی عزیزترین هات درکت نکنن؛ باهات مخالفت کنن(هر کس به شیوه خودش) و حتی تو رو به انزوا بکشن.(به قول اردلان بکشنت توو اسپیرال سکوت!) و تو علاوه بر تحمل کردن, نذاری ایمانت از بین بره؛ ایمان به خودت! 

(و این کاملا با خودخواهی فرق داره؛ این یعنی باور کردن خود؛ یعنی شنیدن صدای درونت.)

این روش "آنته" و من چقدر دوستش دارم! چون خودشو قبول داره. خودشو بیشتر از همه قبول داره. احساساتشو باور کرده و کاری که فکر کنه درسته رو انجام می ده؛ به هر قیمتی که شده.

این یکی از بزرگترین مشکلاتیه که خیلی از ماها باهاش مواجه ایم. مثلا یه تصمیمی میگیری, یا یه کاری رو واقعا دوست داری انجام بدی و موقع انجام کار, ترس از قضاوت شدن و حرف مردم و ترس از نقد شدن و تنهایی, منصرفت میکنه.

مثلا خود من دیروز با "مغز کلاسمون" قرار گذاشته بودم که کنارش درس بخونم که هم سوالامو بپرسم و هم ببینم اون چطور درس میخونه. ولی تا اومدم برم سر قرار(؟) دیدم چند تا دیگه از پسرای دانشگاه هم اونجائن و منصرف شدم. ترسیدم برام حرف دربیارن. ولی اشتباه کردم. دوباره این کار رو انجام میدم. 

یا به عنوان یه مثال مثبت: یکی از دوستام هست که عادت داره هر چند وقت یه بار خودشو عن کنه. خب من هر وقت با این آدم حرف می زدم, از سر محبت هی اجازه میدادم خودشو لوس کنه و تازه نازشم می کشیدم. حتی گاها برای گناه نکرده هم عذرخواهی می کردم. ولی دیروز که دیدم داره برمیگرده به اون حالت های خاصش, سریع گفتم که ببین اگه میخوای خودتو عن کنی الکی وقت منو نگیر! اونم بهش برخورد و گفت که دیگه باهات حرف نمی زنم و فلان...که در نهایت منم بهش گفتم هر جور راحتی.

البته هنوزم کامل نتونستم استقامت خودمو حفظ کنم ولی رفتارم نسبت به دفعات قبل بهتر بود. 

خب عامل بازدارنده ی من از برخورد صریح با این آدم, تمایل به حفظ دوستی بود. ولی من دارم یاد میگیرم هیچ دوستی ای ارزشمند تر از دوستی با خودت نیست؛ پس اونو فدای هیچ چیزی نباید بکنم.

شاید این رفتار باعث بشه تنهاتر بشم؛ ولی این تنهایی ارزشمندتر از دوستی با کساییه که درکت نمیکنن و دوستت ندارن.

 

تصویر ذهن من...