مسیر

"مسیر" برای خیلیا چیز مسخره اییه و باعث میشه فکر کنن وقتشون تلف شده. ولی برای من اینطور نیست. من توو مسیر کارهای مهمی انجام میدم: آهنگ گوش میدم؛ کتاب می خونم؛ فکر می کنم؛ تصمیم های جدید می گیرم و گاهی غرق در رویا هام میشم(البته مطمئن نیستم این یکی خوب باشه.)؛ به آدم ها لبخند میرنم و ازشون تعریف می کنم و حتی دوست های سی ثانیه ای پیدا میکنم.

مثلا یه روز توو مترو نشسته بودم و یه خانوم جوون هم جلوی من ایستاده بود. نگاهش کردم و به هم لبخند زدیم. بعد من حس کردم که الان باید به این "دوست سی ثانیه ایم" یه محبتی بکنم؛ پس بلند شدم و جامو دادم بهش. و حس خوب منتقل شد. 

یا یه روز توو مترو یه خانوم چادری رو دیدم که ابروهاشو مداد قهوه ای روشن کشیده بود و بسیار جوون و زیبا بود. یه روسری صدفی(براق صدفی) بسیار زیبا هم سرش کرده بود. نگاهمون که به هم افتاد یکی ازون لبخندهامو بهش هدیه کردم و گفتم که چقد روسریتون قشنگه! اونم خیلی جدی گفت درآرم؛ عوض کنیم. 

من ازین تعارف کاملا دروغی لذت بردم و لبخند زدم. 

گاهی هم انقد حس های خاصی توو همین مسیر ها بهم دست میده که واقعا قابل توصیف نیست.

البته همه ی این حرفا برای وقتیه که لااقل از شلوغی و فشار خفه نمیشم. 

 

تصویر ذهن من...